Manchmal begegnet man Menschen, die man nie mehr vergisst. Ich meine nicht Verwandte oder Freunde. Ich meine Menschen, auch Fremde, die einen starken Eindruck hinterlassen, die faszinieren, mit Charisma im positiven Sinne. Für mich sind dies Menschen, die mich in ihrer Haltung überzeugen, Menschen, die mit einer inneren Stärke agieren, ohne dass diese aufgesetzt wäre, sondern einer Stärke, die aus Bescheidenheit und einer geistigen Größe geboren ist. Menschen, die in der Lage sind, sich selbst zurück zu nehmen, die mehr geben als nehmen und dabei offensichtlich nicht das Gefühl haben zu kurz zu kommen, sondern es als ihre Aufgabe betrachten, anderen zu helfen, wenn sie es können.
Mehr noch als heute hat es im "alten" Kreta, das ich aus den 80er und 90er Jahren kenne, solche Menschen gegeben. Es waren die Betagten, denen wir im Alltag auf Kreta begegneten, ob im Kafeníon oder auf der Straße, Männer wie Frauen, die durch ihre Spontanität einen langweiligen Nachmittag zu einem Erlebnis machten, die ihr Essen mit uns teilten und die uns gestatteten, uns zu Hause zu fühlen, die uns Fremden Geborgenheit gaben und uns ihr herzliches Lachen schenkten. Menschen, die uns durch ihre Großzügigkeit und Großherzigkeit beeindruckten, uns mit einem noch nie gekannten Maß an Gastfreundschaft begegneten, das uns oft sprachlos machte.
Einer von ihnen ist Kóstas aus Pitsídia. In "Páre Gasósa" habe ich versucht, ein Bild von ihm zu skizzieren und gleichzeitig ein wenig von der Stimmung damals im Winter 1991 wiederzugeben.
Beide Texte wurden von meinem Lebenspartner Aléxis ins Griechische übersetzt. Danke für die Arbeit und die fruchtbaren und begeisterten Diskussionen und Anregungen.

*** ***

Κάποτε συναντάς ανθρώπους, που δεν τους ξεχνάς ποτέ πια. Δεν εννοώ συγγενείς ή φίλους. Εννοώ ανθρώπους ξένους, που σε εντυπωσιάζουν τόσο δυνατά, που γοητεύουν με το χάρισμά τους, με την θετική έννοια. Για μένα είναι αυτοί οι άνθρωποι, που με πείθουν με την στάση τους, άνθρωποι, που ενεργούνε με μία εσωτερική δύναμη, χωρίς κάτι το βεβιασμένο ή προσποιητό, παρά με μία δύναμη γεννημένη από μετριοφροσύνη και πνευματικό μεγαλείο. Άνθρωποι με φιλότιμο, που είναι σε θέση να δώσουνε πολύ περισσότερα από ότι παίρνουνε και δείχνουν ολοφάνερα, ότι δεν νιώθουνε αδικημένοι, αλλά το βλέπουνε σαν υποχρέωσή τους, να βοηθάνε όπου μπορούνε.
Πολύ περισσότερο, σε σύγκριση με την σημερινή Κρήτη, υπήρξαν στην Κρήτη των δεκαετιών του ΄80 και ΄90 άνθρωποι αυτού του είδους. Ήταν οι ηλικιωμένοι, που συναντούσαμε στο καφενείο και στον δρόμο, άνδρες και γυναίκες, που με τον αυθορμητισμό τους ζωντανεύανε ένα ανιαρό απόγευμα, που μοιράζανε το φαγητό τους με εμάς τους ξένους και μας αφήνανε να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας, χαρίζοντάς μας το γέλιο τους. Ήτανε άνθρωποι, που μας εντυπωσιάζανε με την γενναιοδωρία τους και την μεγαλοκαρδία τους, που μας αφήνανε άφωνους με μία για εμάς μέχρι τότε άγνωστη σε μέγεθος φιλοξενία.
Ένας από αυτούς είναι ο Κώστας από τα Πιτσίδια. Στο »Πάρε γκαζόζα« προσπάθησα να περιγράψω την εικόνα του, λίγο όμως και την ατμόσφαιρα του χειμώνα, τότε, το 1991.
Αυτά τα κείμενα τα μετέφρασε ο σύντροφος της ζωής μου, »το Λιοτρόπι« ο Αλέξης, που τον ευχαριστώ για τις πολλές ώρες δουλειάς, αλλά και για τις πολλές και καρποφόρες συζητήσεις μαζί του.